เราจะรักกันไปจนกว่า...หินก้อนนั้นจะเหลือก้อนเท่าเม็ดทราย
เรื่องเล่าว่า.... มีคน 2 คนเป็นเพื่อนซี้กัน
ต่างร่วมเดินทางไปในทะเลทรายด้วยกัน
ระหว่างทางเกิดโต้เถียงขัดแย้งไม่เข้าใจกัน
เพื่อนคนหนึ่งพลั้งลงมือตบหน้าอีกฝ่าย
คนถูกทำร้ายเจ็บปวด แต่ไม่เอ่ยวาจา
กลับเขียนลงบนผืนทรายว่า "วันนี้...ฉันถูกเพื่อนรักตบหน้า"
พวกเขายังคงเดินทางต่อจนกระทั่งถึงแหล่งน้ำ พวกเขาตัดสินใจอาบน้ำชำระกาย
พลันคนที่ถูกตบหน้ากลับจมน้ำ เพื่อนอีกคนไม่รั้งรอ รีบเข้าช่วยชีวิต
คนรอดตายยังคงไม่เอ่ยวาจา...กลับสลักลงไปบนหินใหญ่
"วันนี้...เพื่อนรักช่วยชีวิตฉันไว้"
อีกคนไม่เข้าใจ...ถามว่า
"เมื่อถูกฉันตบหน้า เธอเขียนลงทราย แล้วทำไมเมื่อครู่...ต้องสลักบนหิน"
อีกคนยิ้มพรายกล่าวตอบ "เมื่อถูกเพื่อนรักทำร้าย เราควรเขียนมันไว้บนทราย
ซึ่งสายลมแห่งการให้อภัย จะทำหน้าที่พัดผ่าน...ลบล้างไม่เหลือ
แต่เมื่อมีสิ่งที่ดีมากมาย เมื่อสิ่งดีบังเกิดเรา ควรสลักไว้บนก้อนหิน
แห่งความทรงจำในหัวใจ ซึ่งจะไม่มีสายลมแรงใด...ลบล้างทำลายได้"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น